Colombia een land van contrasten en een bezoek SEH

Colombia een land van contrasten en een bezoekje aan de spoed eisende hulp

Hoog tijd voor weer een nieuwe blog aangezien ik alweer 3 weken in Argentinië zit. Na Ecuador hield mijn koers naar het noorden aan en kwam ik in Colombia terecht. Met als highlight zwemmen in de Caribische zee, wat nooit gelukt is, waarom? Lees vooral verder ;)

De grensovergang tussen Ecuador en Colombia is veel besproken en de belangrijkste mannen in mijn leven waren dan ook zeer bezorgd dat ik dit met de bus, de taxi, nog een taxi aan de andere kant van de grens en vervolgens weer een bus zou gaan doen. Het is vlekkeloos en soepel verlopen, er was een lieve Colombiaanse kunstenaar die mij op sleeptouw heeft genomen en ik ben veilig in Cali aangekomen. Anders was de busrit in Colombia wel, ik denk dat we wel 6x gestopt zijn voor controle, wat er dan precies gecontroleerd werd is mij nog steeds onduidelijk, ik heb slechts één keer mijn paspoort laten zien. In de taxi van het busstation naar mijn hostel in Cali werd ik meteen met mijn neus op de feiten gedrukt, geen wonder dat deze stad in de lijst van meest gevaarlijke steden ter wereld staat. Onder de vele viaducten waren er heel veel addicts te vinden, naast de bergen afval. Compleet ander verhaal dan in de landen waar ik hiervoor in Zuid-Amerika ben geweest. Uiteraard is daar ook veel afval op straat te vinden, Bolivia, Peru en Suriname. In Chili en Ecuador beduidend minder, maar hier in Colombia was het contrast zo groot. Luxe en vooral hoge flatgebouwen naast een rivier die vol ligt met afval en waar zich in elke riooluitgang wel een dakloze bevindt die zich aan het wassen is.

Na een aantal dagen in de stad van de salsa ben ik de drukte ontvlucht en verder gegaan naar Salento, een schattig dorpje midden in de valei de Colca, waar je omringd wordt door koffie plantages. Hier heb ik me een week vermaakt met genieten van de natuur, marshmallows bij het kampvuur en het lokale spel tejo wat uiteraard gedaan wordt onder het genot van een drankje. Tejo heeft even een wat nadere uitleg nodig, omdat dit wel een heel bijzonder spel is. Je bevindt je op een baan van 18 meter met aan beide uiteinden een kleine heuvel omhoog van klei, in deze heuvel bevindt zich een metalen ring met 2 driehoekvormige papiertjes, waarin zich explosieven bevinden. Nu is het de bedoeling dat je vanaf de andere kant van de baan, met een metalen schijf (een soort halve kogel, van de kogels van het kogelstoten) probeert de explosieven te raken, of nog beter jou schijf in de ring krijgt (levert meer punten op). Dit was een leuk vermaak met de locals, die er hier overigens uitzagen als echte cowboys.

In Salento ben ik opgepikt door Marjolein en Dolf en zijn we samen verder gaan reizen naar het noorden, Medellin, Cartagena en uiteindelijk naar Taganga om lekker een week van de zon te genieten en de O Zo Mooie stranden aan de Caribische zee te zien, maar helaas. Na een jaar in Zuid-Amerika was het dan zover, het was tijd voor een rare, misschien tropische, ziekte. Het begon allemaal met huiduitslag en dus dacht ik dat het misschien zonneallergie was, na 3 dagen zwembad. Toen kreeg ik last van mijn gewrichten en kwam het idee dengue (knokkelkoorts) om de hoek kijken. Een nachtje koorts erbij bevestigde dit idee alleen maar meer. Na 3 dagen bedachten (voor mijn gevoel) alle lymfeklieren op mijn hoofd en in mijn hals, laten we eens merken dat we aan het werk zijn en ook die in mijn liezen waren opgezet. Met als gevolg dat slapen erg moeilijk werd, omdat ik dus niet met mijn hoofd op mijn kussen kon liggen, want dit deed pijn en op mijn buik slapen deed weer pijn aan mijn liezen, lastig! Maar al het met al ging het nog best oké, niets levensbedreigend. Ik kon nog goed drinken en plassen en ook het eten ging nog goed naar binnen, hoewel het wel wat minder was. Elke ochtend hoopte ik wakker te worden en me beter te voelen, zodat ik die dag naar het Tyrona National Park zou kunnen, waar de stranden paradijselijk zijn. Helaas dit heb ik aan mijn neus voorbij moeten laten gaan. De 8de dag in Taganga was het weer tijd om dit heerlijk oord te verlaten, want we hadden een vlucht geboekt naar Bogotá om daar de laatste dagen Colombia door te brengen. Het opstarten was wat lastig en uiteraard hadden we weer vertraging, maar al met al ging deze dag best oké, dus ik keek al uit naar de citytour die we de volgende dag zouden gaan doen.

Maar die volgende ochtend werd ik terug geroepen en werd het toch echt tijd om een dokter te gaan bezoeken. Ik heb uiteindelijk NEGEN uur doorgebracht op de Spoed Eisende Hulp van de luxueuste privékliniek die Bogotá kent, waarvan de laatste 2 uren niet nodig waren geweest als de dokter iets beter had nagedacht.

Als eerste moet je je aanmelden bij de administratie, vervolgens vertel je je klachten aan de verpleegkundige en dan mag je door naar de volgende etage. Daar heeft een dokter mij gezien en onderzocht en hij besloot dat ik voor een echo buik moest en uiteraard werd er wat bloed afgenomen. Die echo heeft wel 30 minuten geduurd en ik overdrijf niet. Er was een radioloog in opleiding die begon met de echo, vervolgens kwam de 'echte' radioloog langs om alles feilloos over te doen en nog het één en ander aan meneer in opleiding uit te leggen. Ik vond het een leuke ervaring en alles was goed in mijn buik. Toen werd het tijd voor de infectieloog, die mij vertelde dat mijn labwaarden niet bijzonder afwijkend waren, slecht licht verhoogd en daarom wilde hij nader bloedonderzoek laten verrichten om mij te checken op onder andere Dengue. Dus er werden nog eens 5 buizen extra afgenomen en ik mocht weer plaats nemen in de wachtkamer. Na 2 uur zag ik weer een nieuwe dokter die met mij het ontslag gesprek ging voeren, want de uitslagen lieten 3 werkdagen op zich wachten. Waarom heb ik daar dan nu twéé uur op zitten wachten?! Ik zou dus die week daarop weer terug moeten komen om de uitslagen te bespreken. Echter voorzag ik één probleem, tegen díe tijd zat ik al in Buenos Aires..... Dit antwoord had de dokter niet zien aankomen, maar hij verzekerde mij dat ik die zaterdag naar het lab kon bellen om hen te vragen of ze de uitslagen naar mij konden mailen, zodat ik deze hier met een arts kon bespreken. Zaterdag het laboratorium open, weet u dat wel zeker? Ja echt! Echt niet dus, bleek die zaterdag. Het laboratorium was überhaupt niet bereid mij de uitslagen te mailen, maar daar heeft mijn verzekering mij mee geholpen gelukkig.

Voordat je het ziekenhuis mag verlaten heb je eerst een stempel van de kassa nodig en dit was nog een lastig puntje. Van te voren was afgesproken dat alles vergoedt zou worden, kom ik bij de kassa aan, wordt mij verteld dat slechts tot 200 USD vergoed wordt en dat ik de rest zelf moet betalen, WAT?!!! Ik bleef stug volhouden dat dit niet klopte en na een half uur bellen etc, vertelde de meneer van de kassa dat ik mocht gaan en dat het financieel allemaal geregeld was. Thank God.

Alles waarvoor ik getest ben in Colombia heb ik allemaal niet. Hier in Buenos Aires ben ik nogmaals bij een arts langs geweest die het hele verhaal al kende van mijn verzekeraar en dit was een bliksembezoek. Ze gooit het erop dat ik herstellende ben van een virus en stuurde me naar huis met een recept voor 3x daags 600mg Ibuprofen (dit is echt een hoge dosering!). Overigens privacy ging niet op in deze kliniek hier, 3 patiënten werden tegelijk gezien in één dezelfde kamer, ik kon de beelden van de CT van de vrouw naast mij zien, terwijl mij ondertussen werd uitgelegd wat er met mij aan de hand was. Het blijft toch een andere wereld.