Totale Chaos

Waahaaa, help, ik snap er helemaal niks meer van!

Waar ik in mijn eerste week nog dacht dat er een systeem in de zorg zat, ben ik die nu helemaal kwijt. De ene dag gaat beter dan de andere en dat is met name afhankelijk van de behulpzaamheid van mijn collega's. Als zij vinden dat ze het druk hebben (wat zij bijna elke dag vinden), is er geen tijd om mij te begeleiden, een oogje in het zeil te houden, of om überhaupt mijn vragen te beantwoorden, wat het voor mij soms erg lastig maakt. De ene dag krijg ik juist heel veel verantwoordelijkheid en de volgende dag ben ik alleen maar goed genoeg om de patiënten te baden. De eerste drie dagen vorige week gingen best lekker, maar donderdag was echt een slechte dag, ik moest van alles en toch op het laatste moment niet meer, want dan was er weer wat anders voor mij bedacht. Toen was daar de spreekwoordelijke druppel voor mij en heb ik aangegeven dat ik me soms net een pion voel en dit niet werkt voor mij. Dit kwam gelukkig wel over op twee collega verpleegkundigen en zij houden er nu meer rekening mee, nu de rest van het team nog....

Ik denk zelfs dat er helemaal geen systeem aanwezig is, maar dat we met z'n allen maar wat doen. Soms zijn er verpleegkundigen die zich verantwoordelijk voelen voor een patiënt, maar helaas ook vaak genoeg niet. Ik voel me wel verantwoordelijk voor de patiënt die ik 's ochtends gebaad heb en die wil ik dan ook helpen en het liefst zelfs beter maken, maar dat lukt niet als mijn collega's niet willen uitleggen hoe de dingen hier werken. Dus vraag ik me wel eens af: weten jullie het überhaupt wel?

Vandaag verzorgde ik een dame die maar af en toe haar ogen opent en erg ziek is. Ze heeft 10 liter zuurstof nodig, wat hier zowaar uit de muur komt, maar ineens stopte die ermee. Dus ik naar de soort van verantwoordelijke verpleegkundige met mijn probleem en het klokje gaf wel 10 liter aan, dus zei zegt: hij doet het hoor. Waarop ik reageer: nee hoor voel maar. Toen moest ze wel toegeven dat het geen 10 liter was wat eruit kwam. Dus de technische dienst werd gebeld en zij zouden het probleem wel gaan oplossen en het was af gedaan. Dus ik vraag: wat doen we tot die tijd? 10 liter is erg veel zuurstof, daar kan zij niet zomaar zonder! Pak maar een zuurstoftankje, maar die was niet aanwezig. Dus dan maar even niks. Ik zat met mijn handen in het haar en ik dacht dit kan niet! Hoe dan ook konden we echt niets doen nu en moesten we wachten op de TD, bizar!

Verder vind ik het lastig dat ze soms echt wel een andere taal spreken als ik. Dan leggen ze iets uit wat voor hen vanzelfsprekend is, maar ik begrijp de helft niet van wat ze zeggen. Als ik dan om verduidelijking vraag reageren ze vaak geïrriteerd, dat vind ik vervelend. Hier wordt er veel in de gebiedende wijs gesproken en daar moet ik ook aan wennen, ze bedoelen het niet onaardig, maar zo momt het daardoor soms wel over.

Ik heb me nu maar op de nieuwe opnames gestort. Als er een nieuwe patiënt wordt aangemeld, ben ik de eerste die vraagt of ik de opname mag doen en gelukkig zeggen ze altijd ja. Dan kan ik even alleen met de patiënt een fijn gesprek voeren en mijn eigen ding doen, dan voel ik me weer een beetje een echt zuster.

Ik denk dat als ik er wat langer rond loop en mijn collega's wat meer aan mij gewend zijn, dat de situatie dan beter wordt en ik ook meer als volwaardig verpleegkundige wordt gezien en ook zo mag handelen. Deze eerste weken is denk ik even door de zure appel heen bijten, maar ik hoop dat dat het waard is.

Zondag gingen Esther en ik voor een dagje cultuur: eerst naar een kerkdienst, met gospelachtige zang, erg gezellig. Het publiek doet random hun handen in de lucht. Ik moest een beetje denken aan het tv-programma over de streep, waarbij jongeren een bepaald gebaar maken om hun respect te tonen. Daarnaast werd er ook random amen gezegd, alleen slikte ze de 'A'in waardoor het even duurde voor ik begreep wat er werd geroepen hier en daar. De mooiste wijze woorden uit de preek vond ik: 'als je te veel piekert wordt je depressief en als je depressief bent raak je verlamd' steek die maar in je zak, deze stelling zal vast niet evidence based zijn.

's Middag gingen we naar de overkant van de rivier, om daar op de fiets de plantages te bezoeken. Eenmaal aan de overkant van de rivier begon het keihard te regenen. Zo erg dat we Paramaribo niet meer konden zien. Daar zaten we dan, in een Chinese toko, die is gelukkig wel open op zondag, te wachten tot de bui over was. Hoe ik de tropische buien ken is 10 minuten keihard regenen en dan knapt het weer op en kan je weer verder. Deze bui heeft maar liefst 1,5 uur geduurd, waardoor we onze fietstocht niet konden starten en weer met de boot terug moesten naar Paramaribo. Volgende week proberen we het gewoon nog een keer.

De gemoederen houden me aardig bezig hier en ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Bedankt voor al jullie reacties, ik vind het erg leuk om te lezen. Jullie horen snel weer van me!

Liefs Linda