De SEH

Allereerst even een notificatie: dit verhaal is geheel op geruchten gebaseerd, niet op waarheden. De waarheid weet volgens mij helemaal niemand hier….

De Spoed Eisende Hulp,

In Paramaribo zijn er 4 ziekenhuizen, het St. Vincentius waar ik werk, ’t Lands, het Diaconessenhuis en het AZP, Surinamers noemen dit het AZ, staat voor Academisch ziekenhuis Paramaribo. Op dit moment is de situatie zo dat Paramaribo maar één spoedeisende hulp telt en deze bevindt zich in het AZP. Hier ligt het regelmatig zo vol dat er patiënten in elke ruimte waar maar plek is gedumpt worden en ook regelmatig vergeten, niet echt een ideale situatie dus.

Nu is het zo dat er een hele mooie spoedeisende hulp is gebouwd in het St. Vincentius, ik heb hem gezien, echt heel mooi! En deze zou per 1 december geopend zijn, dit heeft ook in alle kranten gestaan, met het gevolg dat er sindsdien regelmatig mensen naar de SEH komen vragen, voornamelijk bezoekers. Maar Suriname zou Suriname niet zijn als de deadline niet vertraagd zou worden en dat is dus ook hier het geval. De grote vraag is alleen: wat is de reden hiervan….?
Materiaal: aanwezig, personeel: aanwezig, ambulances; ik heb er 2 gespot, dus aanwezig, ruimte lijkt mij aardig goed gevuld, zelfs naar westerse maatstaven, dus ook aanwezig. Nu komen we bij een heikel puntje: dokters, aanwezig, maar niet meewerkend, heb ik mij laten vertellen.

Zoals ik eerder al noemde is dit verhaal volledig gebaseerd op geruchten. Het openen van een tweede SEH in Paramaribo is namelijk zo’n grote happening dat iedereen het erover heeft. Als ik in de taxi vertel waar ik naartoe moet is het eerste wat de chauffeur noemt…je raadt het al. Daarnaast spreek ik veel stagiaires die hier co-schappen lopen en uiteraard wordt er in de andere ziekenhuizen ook over gesproken. Vanuit het St. Vincentius heb ik vernomen dat de bouw nog niet helemaal rond was. Van de artsen hier hoor ik dat er niet voldoende ambulances zijn. Vanuit het AZP wordt er gespeculeerd dat de dokters helemaal geen SEH diensten willen draaien. Dus wat de reden ook mag zijn, de SEH is nog steeds niet open……

Wel zijn er aardig wat Filipijnen hierheen gehaald, om onze SEH te gaan bemannen, zowel artsen als verpleging, een deel al geschoold in de Nederlandse taal. Je raadt het al, die zitten hier dus voornamelijk uit hun neus te vreten. Ze verdienden aardig goed hier (geen Surinaams salaris, ze krijgen betaald in USD) en dat is ook de reden dat ze hier naartoe zijn gekomen. In de Filipijnen is er nu weinig werk (ten tijden van de ramp daar waren zij al hier), dus ze komen hier voor 3 jaar werken, dik cashen en gaan dan weer terug. De artsen lopen nu met de artsen van hier mee en de verpleegkundigen zijn overal een beetje onderverdeeld, een aantal op de IC, een aantal in het AZP op de SEH en een aantal op de SEH hier.

Want de SEH is stiekem toch wel open, maar alleen voor patiënten die bekend zijn bij ons en personeelsleden. Dus er zitten dagelijks overdag 2 verpleegkundigen en in de avond/nacht 1 te wachten tot er mogelijk een patiënt komt. En zo ben ik in contact gekomen met Jeane, zij is een Filipijnse verpleegkundige en een keertje na het sporten liep ik langs de SEH en kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen, dus ben naar binnen gelopen om eens te bekijken hoe het er uitzag en zo heb ik Jeane leren kennen. Zij zit daar 5 dagen per week de voorraad te tellen en een beetje met haar Ipad te spelen. Af en toe komt er een patiënt. Maar het lastige is dat er dan geen dokter komt, dit gebeurd allemaal telefonisch. Dus zij mag gaan uitleggen aan de arts hoe ernstig de situatie is en dan wordt er telefonisch afgesproken wat de verpleegkundige dan weer mag gaan uitvoeren, erg omslachtig allemaal en ook lastig dat er zo’n grote verantwoordelijkheid bij de verpleegkundige wordt gelegd, ook Jeane vind dit geen prettige manier van werken.

Ik kan zo eindeloos door vertellen over bizare dingen omtrent de SEH, maar dan ga ik jullie nog vervelen, ik wil er nog 2 dingen over kwijt:
Vrijdag had ik avonddienst en dan is er altijd een avondhoofd in huis, die is dan de baas. Zij kwam tijdens de overdracht aan de nachtdienst vragen of onze nachtzuster de uitslagen van de patiënt die op dat moment op de SEH lag wilde doorbellen naar een dokter. Want die dokter praat niet met de Filipijnen, what the ….!

De SEH ligt zo’n 10 meter bij de afdeling waar ik werk vandaan en werkelijk waar het is zo’n groot verschil. Ik vind het net USA en Afrika. De uitrusting van SEH is echt voor mijn gevoel het nieuwste van nieuwste, ze hebben er zelfs een po-spoeler! (voor de mensen in de zorg een leuk weetje, ik ga het verder niet uitleggen)
Daarnaast staat de airco er zo koud dat ik een patiënt ging ophalen met een hypo die lag te beven, ik dacht aanvankelijk door haar lage suikerwaarden, maar nee door de kou! Op mijn afdeling daarentegen lopen de beesten over de muur en als de schemer valt, vliegt er van alles door de lucht. Iedereen is blij met elk briesje dat door het raam/balkondeuren naar binnen waait en materialen moet je altijd eerst zoeken, kan je het niet vinden dan is het er niet punt, los het maar op. Zo kan er op deze afdeling geen maagretentie bepaald worden, simpelweg omdat de spuiten niet aanwezig zijn. Sommige bedden kunnen omhoog andere niet, part of the deal. Maar die ene avond dat ik de SEH voor het eerst zag, toen dacht ik hoe is het mogelijk dat in één ziekenhuis zulke grote verschillen zijn en dat geldt ook voor de 1ste/2de klasse afdeling, is er iets mis, het wordt meteen gemaakt of vernieuwd, hier moet er jaren om gezeurd worden en ik denk dat er zelfs eerst wat mis moet gaan voor er op de derde klasse afdeling iets nieuws/moderns aangeschaft mag worden. Ik heb wat foto’s gemaakt om een klein beetje een beeld te geven van wat ik zo’n groot verschil vind.

Verder was het afgelopen week Sinterklaas, ik heb dit gevierd met Esther haar huisgenootjes en de buurmeisjes, we hadden gedichten voor elkaar geschreven en uiteraard gingen we dobbelen, het was erg gezellig. Op 5 december zelf mocht ik mijn eerste envelop van Roos openmaken, waar een lief gedichtje in zat en een heerlijke chocoladeletter die ik zojuist heb verorberd. Afgelopen 3 dagen ben ik een soort van ziek, beetje kut en ik hoop dat het na vandaag weer klaar is. Ik heb verhoging gehad, nu is het bijna weg 37.6 en had, zoals Surinamers dat zo mooi zeggen, lichaamspijnen. Oftewel een beetje griepachtige verschijnselen. Ik heb dit hele weekend in mijn bed doorgebracht en voel me vandaag echt wel weer wat beter, dus ik hoop dat ik morgen weer gewoon kan gaan werken.

Want morgen breekt mijn laatste week aan, nog 5 diensten werken en dan zit het er op voor mij. Het voelt raar, want ik heb het hier nu echt wel naar mijn zin op de afdeling, ondanks dat sommige dingen echt niet kloppen. Maar ik ben ook erg toe aan een nieuwe uitdaging.

In jullie reacties kwamen ook wat vragen naar voren wat mijn plannen verder zijn, dus nog even wat uitleg;)
Volgende week dinsdag landen mijn ouders hier, in de tijd met hen laat ik hen de stad zien, gaan we 10 dagen de jungle in, vieren we oud&nieuw in Paramaribo en dan is het 4 januari tijd om verder te vliegen naar Peru. Daar woont een vriend die ik ken van vroeger, die pikt mij op van het vliegveld en in Cuzco ga ik verder kijken wat ik wil werken of reizen of wat dan ook, er staat niets meer vast vanaf dan…..

Dikke kus en tot snel!