Het 'Echte' Afrika

Hallo allemaal,

Afgelopen zaterdag ben ik met de organisatie op medical outreach geweest naar een Masai village. Voor degene die het niet weten wat de Masai is: de Masai is een stam die als nomaden leven in Tanzania en Kenia. De reis er naartoe, we moesten om de Mt Meru heen rijden, nam zo'n 4 uur heen en 3 uur terug in beslag en eigenlijk vond ik de reis zelf het leukste van de outreach. En ik had het gevoel dat we door het 'echte' afrika heen rijden, weg van de grote stad Arusha en alleen maar languitgerekte zandvlaktes.

We moesten om 9 uur verzamelen bij de office, maar ik kom altijd standaard wat later, want ik weet dat ze hier de afrikaanse tijd aan houden. Vooraf was er veel onduidelijkheid of de outreach wel door zou gaan, want halverwege de route moeten we wisselen van auto en die had een breakdown gehad en het was onduidelijk of dit alweer gerepareerd was, daarbij als het zou regenen of had geregend waren de wegen er naartoe onbegaanbaar.
Maar alles leek geregeld en we vertrokken al om half 10.
Onderweg werden we door de politie aangehouden en het was onduidelijk wat ze wilden, geen geld verbazingwekkend genoeg, uiteindelijk klom een van de politieagenten bij ons in de bus en reed hij met ons mee. Vrij kort daarna werden we weer opnieuw aangehouden door andere politieagenten, maar toen ze zagen dat er al een agent bij ons in de auto zat mochten we gelukkig doorrijden. Tot nog toe is nog steeds onduidelijk waarom de agent met ons mee moest rijden, waarschijnlijk had hij gewoon een lift nodig. Eenmaal aangekomen bij de plek waar we van auto gingen wisselen was de auto en de chaffeur er niet en het was onduidelijk waar hij wel was. De plek waar we waren was een soort community waar een aantal priesters leven en ook vrijwilligers van onze organisatie, die vrijwilligers bouwen daar op dit moment een school. Het was leuk om daar rond te kijken en de vrijwilligers die net waren aangekomen te leren kennen. We hebben ongeveer een uur in het dorpje gewacht en toen was de chauffeur terrecht en konden we onze reis vervolgen. Van te voren had mijn roommate iedereen al gewaarschuwd dat het een verschrikkelijke weg zou zijn met ongekend veel hobbels en kuilen, waar iedereen gegarandeerd misselijk van werd al dan niet moest overgeven. Er waren behoorlijk wat vrijwilliges die hierdoor van te voren reistabletjes hadden ingenomen. Ik vond dit niet nodig, volgens mij heb ik een redelijk sterke maag en ik keek erg uit naar het avontuur. En het was fantastich het landschap was heel mooi en varieerde van droge steppe tot mooie groene begroeide dalen bij de rivieren. De hobbels heuvels en gaten in de weg vielen honderd procent mee, dat moest mijn roommate na afloop toch wel toegeven. Het was een avontuurlijke tocht met heel veel stof, ik had een donkere broek aan en die was na de rit van zo'n 2 uur helemaal bruin. Ook mijn gezicht was een tintje donkerder geworden.

De outreach zelf stelde niet zo heel veel voor, er waren 2 dokters mee, waaronder wederom ook weer dokter Kwai, die om en om de patienten zagen en medicatie verstrekten. Ik was bewust bij de andere dokter gaan staan en zij legde me elke keer in duidelijk engels uit wat het probleem was en hoe we het gingen behandelen. Omdat we later aan waren gekomen in de Masai village dan gepland was, waren veel patienten al weg, want er was diezelfde dag ook een begrafenis. Maar op het punt dat we weer wilden vertrekken kwamen er toch nog aardig wat mensen die een dokter wilden zien en die vooral medicijnen wilden hebben. Wat ik erg bizar vond om te zien die dag was dat er heel veel kinderen waren die bruine ogen hadden. Dat wil zeggen dat het oogwit, in het gedeelte waar geen ooglid overheen zit als je je ogen open hebt, helemaal bruin was. De oorzaak: stof en zand, echt bizar, niet een beetje verkleurd, maar echt bruin! Je ziet het verschil heel goed als je het ooglid omhoog trekt. Gelukkig hadden we genoeg oogdruppels mee om uit te delen.

Op de terugweg stopten we bij de markt waar Dr Kwai 2 kippen kocht voor zijn avondeten. Kippen worden hier levend gekocht en pas geslacht vlak voor ze bereid worden. Het gevolg was dat de kippen achterin het busje lagen waar wij als vrijwilligers zaten en af en toe lieten de kippen wat van zich horen, waardoor wij allemaal keihard begonnen te gillen en ik zelfs met mijn voeten op de bank sprong, klaar om te vluchten. Dit was erg hilarisch en ik moet erbij zeggen dat het allemaal vrouwen waren die achterin het busje zaten. Gelukkig schrok de chauffeur er niet van......Ook op de terugweg werden we weer aangehouden door de politie, maar dit keer was het om het rijbewijs van de chauffeur terug te geven, want die moest hij blijkbaar op de heenweg inleveren.

Vrijdag was de laatste dag dat de belgische artsen hebben geopereerd in het St Elizabeth en zaterdag zijn ze vertrokken. Deze week is de rust dus weer wedergekeerd in het operation theatre van St Elizabeth en ik heb al weer aardig wat gazen gemaakt. Maar aankomende vrijdag of zaterdag komen er plastische chirurgen van dezelfde organisatie die hier voor 2 weken verblijven en ook weer zullen opereren, ik hoop dat er volgende week weer meer te doen is voor mij.


Liefs