Reizen op zijn afrikaans

Hallo allemaal,

Het is al weer een tijdje geleden dat ik op mijn blog heb geschreven, dus ik heb weer wat te vertellen...

Ik ben inmiddels gestopt met het vrijwilligerswerk en ben samen met Mette voor 9 dagen naar Uganda geweest, dat was tenminste de bedoeling 9 dagen, zodat we 7 dagen echt wat van Uganda konden zien....

Dit alles begon met de busreis er naartoe. We zouden om 16 uur vertrekken vanuit Arusha en dan om 21 uur aankomen in Nairobi waar we op een andere bus moesten overstappen die ons naar Kampala zou brengen. Daar zouden we rond 10 uur in de ochtend aankomen. Wat een goede grap, de bus vanuit Dar had vertraging eerst een uur werd ons verteld en vervolgens werd ons maar niks meer verteld. Uiteindelijk om 19 uur kwam de bus in Arusha aan en vertrokken we richting Nairobi. Nog geen 15 minuten later stonden we alweer stil, reden onbekend. Gelukkig kon een mede passagier ons uitleggen dat er problemen waren met de lichten, wat gezien het pikke donker was, toch vrij noodzakelijk was. Na een half uurtje prutsen reden we weer verder en gelukkig haalden we in een keer de grens, waar het voor ons Mzungus wat langer duurt uiteraard omdat we een transit visa nodig hadden. Nooit zeggen Afrikananen dat je op moet schieten behalve hier. Op het moment dat we de bus uitstapten werd er geschreeuwd door de buschauffeur: rakke rakke (schiet op). Dat is heel leuk dat hij dat wil, maar ik kan daar niet zoveel aan doen. We vormden netjes een rij voor de nodige stempels, maar de afrikanen doen daar niet aan mee en schuiven hun papiertje wanneer zij maar willen onder het loket door, ook als ze met andere mensen bezig zijn. Omdat het donker was konden we de bus niet meer zien, dus we hadden even een klein paniek momentje dat hij was weggereden zonder ons, maar gelukkig stond hij al aan de andere kant van de grens in Kenia. Vanuit daar zijn we in een keer soepeltjes door gereden naar Nairobi, waar we om 1 uur s nachts aankwamen.En de bus naar Kampala, die was uiteraard op tijd (21.30) vertrokken. 7.00 s ochtends vertrekt de volgende mw, werd mij verteld. Oke prima en waar moet ik slapen? O kom maar mee we hebben een louncheruimte....
We hebben dus de nacht doorgebracht in de wachtuimte van het busbedrijf in doorgezakte lounchestoelen (en er hing daar een lucht...), maar ze zaten prima. Ik heb zelfs 2 uurtjes slapend doorgebracht. 7.00 stonden we klaar voor vertrek, wat uiteindelijk 7.45 werd dat we echt vertrokken. Nog geen half uur buiten Nairobi hadden we pech, de versnellingsbak was stuk en deed het niet meer. Maar maak je gen zorgen over een half uurtje is het technisch mannetje er en die fixt het wel, zodat we door kunnen rijden. Het kosten het technische mannetje 3 uur om eindelijk bij ons te komen. De kenianen waren woest, hadden de politie gebelt, want ze wilden hun geld terug. Politie is gekomen om te bemiddelen, maar eigenlijk konden ze niks doen en zijn ze weer verder gereden, na een flinke scheldpartij van een tempramentvolle dame. Mette en ik hadden de hoop toch enigzins opgegeven en zaten te denken wat onze opties waren. Een dala dala terug nemen naar Nairobi en dan naar een andere busmaatschappij gaan in de hoop dat die ons wel in een keer naar Kampala kon brengen. Probleem we hadden alleen US dollars of Tanzaniaanse schillingen, dat ging hem dus niet worden. Liften...durften we niet. Op het moment dat onze wanhoop nabij was, kwam het technische mannetje aanrijden, die het binnen 10 minuten gefixt had en konden we verder rijden. Nu maar hopen dat het niet nog een keer zou gebeuren midden in de nacht in de middle of knowwhere. Gelukkig reed de bus vanaf daar bijna helemaal vlekkeloos door naar Kampala af en toe viel de motor tussendoor uit en dan klopte mijn hard in mijn keel, maar gelukkig elke keer starten de motor weer. Zondag op maandagnacht om 2 uur 's nacht kwamen we in kampala aan, eindelijk. Afgezien van het feit dat de reis heel lang duurde en dat we veel hebben moeten wachten was het landschap waar we door reden echt super mooi om te zien. We reden langs heel veel thee plantages en wat mij ook opviel is dat Kenia en Uganda veel groener is dan Tanzania (het deel wat ik tot nu toe van Tanzania gezien heb dan).

Afgezien van dit minder leuke begin, hebben we echt een top tijd gehad in Uganda, alleen is 1 weekje echt veel te kort voor wat dit land allemaal te bieden heeft. Kampala is echt een super grote stad voor mijn begrippen (ik vond Arusha al groot..). maar meer georganiseerd en beter ontwikkeld als je het mij vraagt. Ik heb nog nooit zoveel Dala Dala's (In Uganda heten ze Mtatu's) bij elkaar gezien en ook nog nooit zoveel mensen in een straat, erg indrukwekkend. We hebben geraft op de victoria Nile wat echt super vet was en we zijn naar Fort Portal geweest, wat in het zuid westen van het land ligt tegen de Rwenzori mountains aan, echt een hele mooi plek. Maar ook hier moesten we weer met de bus naartoe. Het zou maar 4 uurtjes duren en dit werden er uiteindelijk 5,5 en in plaats van een bus met 2 stoelen gangpad 2 stoelen was dit een bus met 2 stoelen gangpad 3 stoelen. Ik zat gelukkig naast het gangpad, maar had wel een 8 jarig kind op mijn schoot, anders moest ze staan en dat vond ik zielig. Het grote nadeel was dat het wel 40-50 graden in de bus was (mijn gevoelstempratuur, dus misschien niet heel betrouwbaar...) Ik was daarom erg blij toen we eindelijk gingen rijden, zodat er een windje door de bus heen ging, maar wat deden de Ugandezen: de ramen dicht!! What the Fuck, ik begreep later dat dit is omdat ze niet willen dat hun haar door de war gaat. Ik heb me dus 5,5 uur lang de pleures gezweet met een kind op mijn schoot en halverwege de rit bedacht een kerel dat hij even wilde checken hoe het met zijn kuikentjes ging die hij in een doos aan het vervoeren was, of hij even wat ruimte mocht. Dus behalve het meisje had ik ook nog een halve doos kuikens op mijn schoot waarvan de helft dood was, waarschijnlijk door de hitte. De doos was in vieren verdeeld en alle lijkjes werden in een vak gesorteerd zodat de levenden meer ruimte hadden, bizar.

Voor beide busreizen was het zo dat terugweg een stuk relaxter ging. We hadden er voor gekozen om met een andere busmaatschappij terug te gaan naar Arusha en deze had geen overstap in Nairobi, waardoor we in dezelfde bus konden blijven zitten. Wel hebben 3 uur in Nairobi gewacht, waarop geen idee... Mensen liepen constant in en uit en weer in en uit en als ik vroeg wanneer we vertrokken kreeg ik als antwoord nu, wat natuurlijk niet zo was. Uiteindelijk waren we maar 4 uur later dan gepland in Arusha terug, wat prima was.

Deze week heb ik afscheid genomen van mijn hostfamilie en morgen vertrek ik op safari voor 4 dagen naar Tarangire NP, Ngorogoro crater en uiteraard de Serengetti. Daarna wil ik verder in Tanzania gaan reizen met Jasper die hier deze week is aangekomen op de boda boda (ik vind het heeeeeeeel erg leuk om hem weer te zien). Die veel indruk maakt, mijn hostbroertjes hebben erop gereden met Jasper en nu verteld de jongste vol trots thuis dat hij zelf de boda boda heeft gereden.

Dat was hem weer, spreek jullie later.

En o ja fijne kerstdagen en alvast een gelukkig nieuwjaar mocht ik geen tijd meer vinden om daarvoor nog weer wat te schrijven.

Liefs Linda