Hazelipjes, huidlappen, gezwellen en brandwonden

Hallo allemaal,

Hoe gaat het daar in het koude kikkerlandje? Volgens mij is hier vannacht het regenseizoen begonnen, het heeft keihard geregent, dus ik begrijp een klein beetje hoe jullie je voelen. Het gevolg is dat de weg onbegaanbaar is geworden voor Dala Dala's, dus ik heb een uur naar de stad gelopen vanochtend. Ja ik woon echt in een buitenwijk.....

Deze week heb ik kennisgemaakt met de nieuwe artsen van de belgische organisatie: artsen zonder vakantie, die hier voor 2 weken op een missie zijn. Ze zijn dit keer maar met z'n drieen: een plastisch chirug en zijn assistente en een anesthesioloog. Maandag zijn er 60 consulten gedaan en dinsdag konden de operaties beginnen. Wat we vooral zien zijn patienten met brandwonden waarbij de huid of wordt gecorrigeerd of er wordt een nieuwe huidlap geplaatst, waardoor de functie beperking minder wordt of zelfs helemaal wordt weggenomen.

Het is wel heel wreed om te zien af en toe. Er was een meisje die afgelopen mei haar rechter arm verbrand heeft en dit is niet goed behandeld, waardoor haar hand nu enorm opgezwollen is. Het is net een klauw van een weerwolf echt verschrikkelijk. De wijsvinger en een deel van duim was helemaal necrotisch en dus zwart en moest geamputeerd worden. De bedoeling was dat de verbrande huid verwijderd werd en er een nieuwe huidlap geplaatst zou worden in de hoop dat het er wat beter uit zou zien, maar de functie van de hand zou ze al nooit meer terug krijgen. Toen ik het verband van haar hand afhaalde zagen we een grote gele wond over de hele hand (vet ontstoken dus), dit zag er echt verschrikkelijk uit en dan te bedenken dat ze hier al vanaf mei mee rond loopt. De onsteking is al zover gevorderd dat het ook in haar botten zit. De wijsvinger en het topje van de duim zijn geamputeerd en de rest van de wond is schoon gemaakt. Ze krijgt nu een pittige antibiotica kuur in de hoop de ontsteking uit het bot te krijgen, zodat we misschien volgende week wel de huidlap kunnen plaatsten, maar het zag er niet goed uit.

Oke dit was het meest verschrikkelijke verhaal van deze week. Maandag hebben we een nog erger geval, maar daar zal ik in mijn volgende blog verder over uitwijden. Het is zo erg om het elke keer weer te zien. Het is zo stom, want het komt voornamelijk door een slechte of helemaal geen behandeling van de brandwonden direct na het incident, je kunt zoveel letsel voorkomen door het meteen goed te behandelen. Ik heb veel met de plastisch chirurg hierover gesproken en het is niet de eerste keer dat hij in dit ziekenhuis is. Twee jaar geleden heeft hij de verpleegkundigen hier uitgelegd hoe je de acute brandwonden hier moet behandelen (met vaseline en honing), maar wat blijkt 2 jaar later het wordt nog steeds niet op die manier gedaan terwijl er nog steeds diezelfde verpleegkundigen rondlopen. Als ze hiermee geconfronteerd worden, verteld de verpleegkundige dat het lastig is, want hij is er alleen 's ochtends. Goed verhaal dus, erg frustrerend en het wordt nog erger: Op dit moment ligt er een meisje van 2 jaar op de surgical ward met flinke brandwonden over haar armen en haar buik. Eerst werden de brandwonden bedekt met gewone gazen, wat dus lekker gaat vastkleven aan de wond (heel pijnlijk om er weer af te halen), vervolgens werden de wonden helemaal niet meer bedekt, dat is vragen om infectie! De plastisch chirurg legde aan de verpleegkundige uit dat de ouders van het kindje naar de apotheek moesten gaan om vaseline en honig te kopen en tada wat bleek dat hadden de ouders al gehaald. Alleen de verpleegkundige vertikt het om daarmee de wonden te behandelen. Te idioot voor worden. Volgende week wordt dit meisje geopereerd, ik weet nog niet wat ze gaan doen.

Er worden veel kinderen en volwassenen geopereerd die hun hand verbrand hebben waardoor hun vingers nu krom staan en ze hun vingers niet meer kunnen gebruiken. De plastisch chirurg snijdt dan de huid los en haalt van een andere plek (lies, buik) een huidlap en hecht het vast op de plek waar de huid tekort komt, waardoor de patient zijn vingers weer kan gebruiken. Echt super dat hij dit kan herstellen. Het enige lastige is dat de gewrichtskapsels gewend zijn aan de gebogen stand van de vingers, waardoor de chirurg met heel veel kracht de vingers moet forceren om ze recht te krijgen. Dit gaat gepaard met geluid en dat klinkt zo smerig, zo onmenselijk, alsof hij botten breekt. Ik leefde een keer zelfs zo met de patient mee (die was gelukkig onder narcose hoor) dat er een gilletje uit mijn mond ontsnapte, waar het team hard om moest lachen.

Naast het herstellen van brandwonden, zijn er ook patienten met hazelippen geholpen, gezwellen verwijderd en extra duimen geamputeerd. Deze artsen zijn nog meer van het effiecient werken dan de vorige belgische artsen tot grote ergenis van de afrikaanse verpleegkundigen aan toe. In de middag zijn ze zo afgepeigerd dat er regelmatig een in de operatiekamer in slaap valt, echt bizar al na 4 uurtjes werken. Ik ben heel blij dat het er weer op een westers tempo gewerkt wordt, want al dat slome was ik aardig zat aan het worden en nee na 7 weken Afrika ben ik daar nog steeds niet aan gewend.

Dan is er nog een ding wat ik met jullie wil delen, want het onvermijdelijke is gebeurd:
Ik reed woensdagochtend met mijn hostfather mee naar de stad en er was weer eens een flinke opstopping. Uiteraard had mijn hostfather haast en hij probeerde in te halen. Voor ons stond een jeep die zonder in zijn spiegels te kijken (of uberhaupt maar te kijken) achteruit reed. Aangezien mijn hostfather ongeveer 10 cm tussen de beide auto's aan ruimte had overgelaten knalde de jeep boven op onze auto. Vervolgens reed de jeep er keihard vandoor (ineens was de opstopping opgelost...), dit pikte mijn hostfather uiteraard niet en reed er dus keihard achteraan en precies op het allersmalste en slechste stuk van de weg bracht hij de jeep tot stilstand door schuin voor hem te staan. Een fikse scheldpartij later reden we weer gehaast verder. Ik moet toegeven dat mijn hart wel wat sneller klopte op dat moment, met name toen mijn hostfather de auto uitstapte om naar de andere bestuurder te gaan. Toen we weer verder reden vroeg ik hoe dit verder werd afgehandeld, of de chauffeur van de jeep iets ging betalen, of iets met verzekeringen? Maar mijn hostfather had te veel haast om iets met hem te kunnen regelen. Hij wilde alleen even flink de waarheid vertellen tegen de chauffeur. Bijzonder!

Ik ga het hier weer bij laten. Volgende week de laatste week werken met de belgische artsen en ik wil dan ook gaan stoppen met het vrijwilligerswerk en gaan rondreizen.

Veel liefs allemaal!