Mijn eerste dagen Afrika

Hallo allemaal,

Ik vind het toch makkelijker om jullie op deze manier allemaal op de hoogte te brengen van mijn avonturen in Afrika.

Ik ben inmiddels 10 dagen in Arusha en zal jullie vertellen hoe mijn leven er hier uit ziet.

Arusha is een grote stad met heel veel verkeer met de bijbehorende uitlaatgassen en lawaai. Ik moet eerlijk bekennen dat went nog niet. Wel leer ik steeds meer de stad kennen, weet ik steeds meer welke route ik moet lopen om ergens te komen en leer ik de mooie plekjes kennen.

Ik leef in een gastgezin die in een buitenwijk wonen van Arusha. Om er te komen neem ik de Dala Dala (daar zal ik straks ook nog een alinea aan wijden) en al vrij snel stopt het asfalt en gaat de weg over in een zandweg met veel stenen, gaten, kuilen en hobbels. Het laatste stukje vanaf de eind halte loop ik naar mijn huis. In de buurt staan verschillende soorten huizen van simpele lemen hutjes tot huizen gebouwd van steen met een betonnen vloer en een tuin met hek erom heen. In het laatste soort leef ik, het is een huis van steen en een golfplaten dak die je in sommige ruimtes wel ziet andere niet, want daar is een plafon aanwezig. Het huis heeft een ruimte waarin gekookt wordt en daar kom je ook binnen. Er is een woonkamer met banken, tv en een eettafel. Verder zijn er nog 5 kamers: een gastenkamer met eigen badkamer. Een kamer waar de ouders slapen, een kamer waar het dienstmeisje en de barvrouw slaapt, een slaapkamer voor de vrijwilligers en als laatste nog een kamer waar Jackson slaapt die werkt in de shop. Direct naast het huis is een pub en een shop. Voor nederlandse begrippen stelt dit niet veel voor het is een ruimte waar spulletjes staan uitgestald op planken en er is een toonbank. De pub is hetzelfdede idee een kleine ruimte met een bar en je kunt buiten in de tuin zitten onder een afdak. In de bar werkt Mary en in de shop Jackson en zij wonen ook bij ons in huis. We leven in totaal met z'n 9en in het huis. Shirima is de hostfather, Mamma Ima de moeder (vernoemd naar haar oudste zoon, zo gaat dat hier), de oudste zoon Imanuel zit op een boardingschool en komt alleen tijdens vakanties naar huis, hij is 15 jaar oud. Verder hebben ze nog twee zoontjes Elvis van 9 jaar oud en Edgar van 5 jaar oud. Zij gaan beiden naar een school hier in de buurt. Daarnaast woont de housegirl ook bij ons in huis en Mary en Jackson van de bar en shop.

Ik deel mijn kamer met een ander vrijwilliger uit Denemarken, Mette, ze is 22 jaar en bezig met haar opleiding tot verpleegkundige. Ze is twee weken eerder aangekomen dan ik en werkt in dezelfde kliniek als ik, dus dit is allemaal erg makkelijk en prettig. Hoewel het soms ook lastig dat je nooit even alleen kan zijn.

In het huis staat een generator die 's avonds voor een paar uur aan gaat, dus dan hebben we even stroom. Dan zet Elvis een muziekvideo aan met echte tanzaniaanse muziek en het volume moet altijd op zijn max staan. Water is soms aanwezig via de waterleiding, maar afgelopen week hebben we 6 dagen geen water gehad. Gelukkig zijn ze daar op voorbereid en er staan enorm veel emmers/grote tonnen/ jerrycans gevuld met water in een opslagruimte, dus ik heb nog nooit echt zonder water gezeten. Ik vroeg aan mamma Ima waarvan het afhankelijk is of we water hebben en dat beslist de regering, die kiezen nu zetten we de leidingen open voor die buurt en dan gaat de kraan weer voor een paar dagen dicht, erg fijn. Ze doen hier overigens niks met het regenwater dat is wel zonde. Douchen doe ik met een emmer en bakje waarmee ik het water over me heen gooi. De housegirl warmt wel het water voor je op dat is heel fijn.

Elke donderdagavond is er een social, dan eten we met alle vrijwilligers in een restaurant en daarna kan je nog uitgaan in de via via. De Mzungu (blanke) uitgaansplek. Omdat het als blanke niet veilig is om na het donker nog buiten te zijn hebben mijn roommate en ik afgelopen nacht in een goedkoop hotel geslapen. Dan hoef je niet midden in de nacht je gastgezin wakker te maken omdat jij thuis bent en je hebt een lekker warme douche. Dit beviel ons goed en dat zullen we wel vaker doen.

Vorige week donderdag ben ik gestart met vrijwilligerswerk. Ik werk in een moeder-kind kliniek, waar moeders komen om te bevallen, om hun kinderen te laten wegen en vaccineren en voor HIV testen als ze zwanger zijn. Ik had van mijn roommate al gehoord dat het vaak erg druk is met vrouwen die moeten bevallen, maar vreemd genoeg was er op mijn eertse werkdag geen enkele vrouw die moest bevallen. Ook waren er weinig kinderen die gevaccineerd moesten worden, dus we werden vrij snel weggestuurd door de nurses. Dit was erg jammer, want ik had het me toch wel anders voorgesteld. Maandag weer een nieuwe kans. Echter bleek deze week dat er voor ons vrijwilligers bijna niks te doen is. We staan er met 4 vrijwilligers ingedeeld, daarnaast zijn er ook nog eens heel veel nurses die al niet veel te doen hebben en daarbij stellen de nurses het niet erg op prijs dat wij werk van hun overnemen of mee kijken. De andere twee vrijwilligers waren er al 3 weken en waren klaar met de huidige situatie, dus dit hebben we aangekaard bij de organisatie en aanstaande maandag starten we in een ander ziekenhuis in de hoop dat ik daar meer kan betekenen, in plaats van rondhangen en niks doen. Gister ben ik in het ziekenhuis geweest en heb ik met een dokter gesproken over mijn huidige ervaring en wat ik hier zou willen doen. Het blijft allemaal erg vaag (daar zijn ze erg goed in), maar het ziekenhuis zag er al beter uit, verschillende afdeling een operatiekamer en meer patienten. Dus we zullen het zien maandag.

Dan wil ik jullie ook nog wat vertellen over het prachtige vervoersmiddel hier: de Dala Dala. Ik ga proberen het zo goed mogelijk te beschrijven, want ze stellen het hier niet zo op prijs als overal foto's van worden gemaakt en ik wil jullie dit mooie beeld niet onthouden. De Dala Dala is een bestelbusje, wat nog net aan intact is, maar je zult er geen bekleding in vinden. Het belangrijkste werkt, de rem, de motor en het stuur, meer heb je niet nodig. Gister zat ik zelfs in en Dala Dala met ruitenwissers erg luxe. Er worden gemiddeld 25 mensen vervoerd in dit wagentje, ik gok dat de afmeting 6 bij 2,5 meter is. Ik heb het geluk dat ik instap bij de beginhalte en uitstap op het eindpunt, dus ik kan meestal zitten. Kinderen worden bij iedereen op schoot gezet en ook al je spullen kunnen vervoerd worden. Ik sprak gister een vrijwilliger en die zat met een geit in de Dala Dala, geen probleem. Op het moment dat ik denk: nu zit het echt wel heel vol passen er zo nog 6 mensen bij. Het busje heeft zo'n fijne schuifdeur en die hoeft ook absoluut niet dicht tijdens het rijden. Het is makkelijker om passagiers uit de Dala Dala te laten hangen je voeten erin en met een hand houd je je ergens vast en de rest van het lichaam hangt er buiten. Dat rijdt dan over de hobbilige wegen, zowaar zijn we nog niet omgevallen, wat mij erg verbaasd.

Het weer valt nu een beetje tegen het regent veel, waardoor de wegen erg onbegaanbaar worden en we langere stukken moeten lopen, wat heel erg lastig is zonder uit te glijden of vies te worden. Ik ben gelukkig nog geen een keer gevallen. De modder wordt een soort klei, want het plakt als een gek aan je schoenen vast. Je schoenen zijn zo 2 kg zwaarder door alle klei/modder die eronder hangt en ik overdrijf niet. Ik zal binnenkort een foto laten zien. Toen ik hier net was heeft het zonnetje zich goed laten zien en ik hoop dat de zon snel weer terugkomt. Want officieel begint het regenseizoen hier pas in november.

Al met al begin ik al aardig gewend te raken hier en ik heb een super fijn en lief gastgezin. Ik kan echt alles aan ze vragen en ze zijn erg behulpzaam. Ik hoop dat het St Elizabeth hospital leuker werk te bieden heeft voor mij, dat horen jullie de volgende keer. Morgen ga ik met alle vrijwilligers bet de bus naar Moshi naar watervallen en waarschijnlijk kan je daar ook zwemmen:)

Badaye (tot ziens)