Mijn nieuwe werkplek

Hallo allemaal,

Ik vind het echt super leuk om al jullie reacties te lezen. Ook zoveel, dank jullie wel.

Inmiddels heb ik er weer een hele werkweek opzitten en het werken in St. elizabeth hospital is zoveel beter. Ik wil jullie wel even waarschuwen dat ik in onderstaand bericht best wel smerige dingen beschrijf. So be awere!

Maandag werd ik verwacht bij de hoofdzuster gekleed in een nonnen gewaad, ze vroeg mij om mijn ervaring, dus ik vertelde dat ik een qualified nurse ben (daarbij had ik van projects abroad ook een naambordje gekregen waar dit ook op stond) En toen bedacht ze dat ik de eerste maand in operation theatre zou gaan werken (operatie kamers) en de tweede maand op de ER (spoed eisende hulp), maar of ik dat echt goed verstaan heb weet ik niet, want ik heb nog geen spoed eisende hulp gevonden in het ziekenhuis, maar ik zie het van zelf wel.

Dus ik werd in bij nurses van het operation theatre gedropt en kon ik wachten tot er een patient kwam die geopereerd zou moeten worden. Ze hebben wel een soort van schema, maar het is vooral wachten of er patienten zijn die er geopereerd moeten worden. Het shema is dat er op maandag en woensdagmiddag oogoperaties worden uitgevoerd. Maar ook dit is afhankelijk of de oogarts die ochtend patienten heeft gezien in de kliniek die in aanmerking komen voor de operatie. Verder is er op zaterdag een orthopedisch chirurg. En voor de rest is het afwachten of er patienten zijn die geopereerd moeten worden.

Maar ik had geluk maandagochtend, want er was een jongetje die zijn grote teen had gebroken. Het was een fraaie fractuur, want het bot stak uit de huid, dus een mooi aangezicht zo op de maandagmorgen. Meteen daarna was er een oudere man met een abces tussen zijn balzak en zijn anus die gedraineerd moest worden. Dat was voor mij wel even slikken, moest weer even wennen om al die smerige dingen van dichtbij te zien. Hierna waren er even geen patienten meer, dus ging ik lunchen. Om 2 uur kwam ik terug voor de oogoperaties, maar die waren er niet. Wel was er een hoogzwangere vrouw waarvan haar kindje met een keizersnede ter wereld moest komen. Het was zo mooi om een babytje geboren zien worden (dat heb ik namelijk nog nooit eerder gezien). Inmiddels had ik ook wat minder moeite met het aangezicht van mensen die opengesneden worden en ingewanden die uit het lichaam gehaald worden. De chirurg legde namelijk de baarmoeder op de buik van de moeder (dus uit het lichaam) om hem helemaal leeg te maken en vervolgens te hechten, dit was erg bijzonder om te zien. Hierna alles opgeruimd en schoongemaakt en toen was het inmiddels 4 uur en ging ik naar huis.

De volgende ochtend kwam ik aan (ik hoef pas om 9 uur te beginnen:)) en moest ik best een behoorlijk tijdje wachten voor er patienten waren die geopereerd moesten worden. Maar ik kon meelopen met een verpleegkundige die de wonden van de chirurgische patienten ging verzorgen. Er was een oudere dame die enorme doorligplekken had, echt diepen gaten in haar billen. Wat mij erg vebaasde is dat de doorligplekken er wel heel schoon uitzagen. De huid was roze/rood niet eens geel of zwart wat ik toch wel had verwacht hier, op de een of andere manier. Het was wel heel erg sneu dat ze geen pijnstilling kreeg voor de wondbehandeling, daar had ze simpelweg geen geld voor.


Ik vind veel dingen hier in het ziekenhuis lijken op de gang van zaken in Nederland, maar een groot verschil is dat je hier als patient voor alles moet betalen. Na afloop van je behandeling word alles uitgerekend en moet je contant betalen, zelfs de gebruikte onsteriele handschoenen worden in rekening gebracht. Elke pil die je hebt geslikt, elk infuussysteem etc. Op dit moment ligt er een vrouw die uitbehandeld is, maar ze kan niet betalen, dus dan moet ze langer blijven in het ziekenhuis tot ze iemand heeft gevonden (familie/vrienden) die voor haar gaan betalen. En voor elke dag dat ze langer in het ziekenhuis ligt worden uiteraard weer kosten in rekening gebracht.

Dinsdagmiddag waren er toch ineens weer twee patienten met lipomen (vetbulten) die verwijderd moesten worden. Ook dit had ik nog nooit eerder gezien en het zag er best smerig uit. De eerste lipoom was denk ik 10 bij 8 cm, dus best een flinke.

Deze week was het erg rustig in het ziekenhuis dus ik heb veel zitten wachten samen met de operatieassistente en de anesthesiemedewerkster en zij zijn beide heel lief en leggen alles uit en ik kan goed met ze lachen, dus ik voel me erg op mijn gemak. Donderdag heb ik de hele ochtend gazen geknipt. In nederland worden ze gewoon aangeleverd door de fabriek, maar hier knippen en vouwen we ze zelf en daarna worden ze gestereliseerd en zijn ze klaar voor gebruik. Al het knippen en vouwen is niet voor niks, want zondag komen er chirurgen uit Europa die de komende twee weken in dit ziekenhuis allerlei operaties gaan uitvoeren, dus dan zal het heel druk worden. Ben heel benieuwd!

Net toen ik besloot te gaan lunchen waren er ineens 3 dames met een missed abortion, dus die moesten geopereerd worden. Tijdens de tweede en derde operatie mocht ik zelfs de chirurg assisteren! Het stelde niet veel voor hoor, ik mocht het speculum vast houden, maar ik voelde me heel stoer.

Kortom mijn nieuwe werkplek bevalt me erg goed. De nurses zijn heel lief voor me en ook de dokters zijn aardig. Ik heb veel nieuwe dingen gezien en ik kijk heel erg uit naar volgende week als er meer operaties uitgevoerd gaan worden.

Ik heb ook weer een Dala Dala avontuur beleefd deze week die ik graag met jullie wil delen. Het had behoorlijk geregend s nachts dus het was behoorlijk modderig en glibberig. Maar dat maakt voor de Dala Dala bestuurder niet uit. De weg loopt als een soort heuvel: het midden is het hoogste punt en de zijkanten lopen af, dit kan soms wel een verschil zijn van 1 meter! De bestuurder moest enigzins uitwijken voor een andere Dala Dala in tegengestelde richting, dus we gleden van de weg af in de kuil vol met modder. Nu heb ik al eerder uitgelegd dat een Dala Dala altijd rijkelijk gevult is met mensen en door het hoogteverschil en het feit dat we gleden klapten we bijna om. Laat ik nou juist die dag helemaal rechst achterin zitten de kant waar de Dala Dala op dreigde te gaan vallen, dus er ontglipte mij een kreet van angst. Maar ik was niet de enige die angstig was, de hele Dala Dala was toch enigzins geschrokken. Een flinke dot gas was de oplossing. De bestuurder bleef het gaspedaal indrukken en we kwamen van zelf weer op de weg terrecht. GELUKKIG!

Soms kan ik s ochtends met mijn hostfather meerijden naar de stad en ik moet eerlijk bekennen dat ik af en toe twijfel of dat beter is dan met de Dala Dala. Ze zeggen toch altijd dat de African way of life zonder haasten is. Dat zie je niet terug in het verkeer. En zeker niet in het rijgedrag van mijn hostfather. Hij rijdt super snel over de zandwegen en afremmen voor drempels in de weg doet hij alleen wanneer hij daar zin in heeft. Waardoor ik af en toe het gevoel heb ik een achtbaan te zitten. Wat ook erg leuk is dat hij niet persee een weg nodig heeft om over te rijden. Omdat het zo had geregend was er een stuk van de weg erg slecht begaanbaar en dus koos hij ervoor gewoon tussen de huizen door een weg te creeeren, echt briljant. Al met al is het een snelle manier om in de stad te komen en ik voel me wel veilig in zijn auto. Vaak zit ik lachend op de achterbank vanwege zijn rijgedrag.

Afgelopen weekend ben ik naar een Hot Spring geweest in de buurt van Moshi
Dat in de buurt van, zal ik even wat nader verklaren, want voor
je Moshi binnen rijdt, sloegen wij met de bus rechtsaf en vanaf daar
was het over zandwegen met eerst nog wat huizen in de omgeving, maar later echt in de
middle of nowhere, op de een of andere manier blijf je altijd mensen zien, tot mijn
verbazing. We hebben denk ik voor 1,5 uur over de zandvlaktes gereden
en toen ineens waren we er. We kwamen nog een keer vast te zitten in
de modder, maar er reden diverse afrikaanse mannen met ons mee (geen
idee waarom, een in ieder geval om de weg te wijzen, wat hij niet
altijd wist) die ons daar weer uit hebben geholpen, het was uiteraard
niet de bedoeling dat wij mzungu's zouden helpen. Aangekomen bij de hotspring moesten we ons op een tarzan manier (slingerend aan een touw dat in een boom hing) te water laten plonzen. Het was heerlijk warm water, niet te warm het was precies de goede tempratuur zodat het verfrissend was. Daarna zijn we nog aapjes gaan kijken, dit stelde niet heel veel voor een wandelingetje van 20 minuten, maar wel leuk om te zien.

Zondag ben ik naar het super de luxe Arusha hotel geweest om te gaan zwemmen. Eerst was het nogal bewolkt, maar later liet het zonnetje zich goed zien en dat is ook wel nodig, want het water is niet verwarmd. De rest van de week heeft het zonnetje zich beter laten zien dan vorige week, dus daar was ik erg blij mee.

Ik ben wel weer klaar met het schrijven. Spreek jullie snel weer.

Liefs