Een saaie week met doodsangsten

Hallo Allemaal,

Wederom bedankt voor al jullie reacties ik vind het heel leuk om te zien dat zoveel mensen mijn verhalen lezen.

Afgelopen week was een erg saaie week, wat betreft het vrijwilligerswerk. In mijn vorige verhaal vertelde ik dat mijn eerste week in het St Elizabeth redelijk rustig was weinig patienten, dus weinig operaties en dat iedereen maar bleef zeggen: wacht maar volgende week wordt het zoooooooo druk. Dus ik keek erg naar deze week uit waarin de belgische KNO artsen arriveerden. Nu was het zo dat ze de eerste week van hun verblijf gebruikten voor consulten, best logisch dat je eerst je patient wilt zien, voordat je er het mes in zet. Het ziekenhuis had hier alleen geen rekening meegehouden en dus was de OK vrijgehouden voor de KNO operaties en waren andere operaties bewust afgezegd (ik vermoed dat dit alleen de oogoperaties op maandag- en woensdagmiddag waren). Er was dus bijna niks te doen. Mijn week begon met schoonmaken op maandagochtend. De volgende dag heb ik meegelopen met 2 andere vrijwilligers op de surgical ward, maar ook hier lagen maar 3 patienten, dus waren we vrij snel klaar. Woensdag was er zoals wij het in Nederland noemen 'grote visite' en gingen we alle patienten in het ziekenhuis langs met alle dokters. Er lagen denk ik 40 patienten en het koste 4,5 uur, echt niet normaal! De baas van het ziekenhuis dokter Kwai liep ook mee en die was mij aan het testen (zoals hij zelf zei), bij elke patient vroeg hij aan mij hoe ik het zou behandelen, wat de ziekte inhield welke medicatie nodig was etc. Heel vervelend want vaak wist ik het antwoord niet, want ik ben GEEN dokter, ik heb hem geprobeerd het uit te leggen maar tevergeefs. Ik wilde heel graag dat zij (de dokters) mij uitlegden wat de patient had en hoe hij werd behandeld, maar dat was te veel gevraagd, af en toe wilden ze het toch proberen, maar hun engels is erg slecht, waardoor het niet echt duidelijk voor ons werd. We liepen dus met 4 vrijwilligers achter 3 dokters aan langs alle patienten zonder dat wij veel begrepen van wat er gezegd werd. Er lag een jongen in het ziekenhuis waarvan de artsen vertelden dat hij hallucineerde, hij had het gevoel achterna gezeten te worden en het was zelfs zo ver gekomen dat hij in zichzelf of in een andere patient had gesneden, waardoor er bloedspetters op het plafon zaten. We vroegen de artsen of ze dit met medicatie behandelden, maar dat deden ze niet. Er is een ander ziekenhuis in Arusha met een psychiatrische afdeling, dus wij vroegen waarom hij niet werd overgeplaatst, zodat hij gediagnosticeerd kan worden en ingesteld op medicatie, maar dat was niet nodig volgens dokter Kwai, want dan konden ze hier ook. Maar dokter Kwai kon niet vertellen hoe hij deze jongen zou gaan behandelen, erg triest. Donderdagochtend heb ik een tijd zitten praten met de belgische KNO arts en het was leuk om ook haar verhaal te horen. Zij had toen al 4 dagen lang enorm veel patienten gezien, waarvan heel veel een allergie hebben en daar dus dagelijks medicijnen voor moeten slikken, maar breng dat de tanzaniaanse bevolking maar eens bij. Zij komen hier voor een operatie, ze hebben ergens last van en verwachten dat zij het weg snijdt en dat het dan over is. Al is het niet op deze manier, dan voor een weekje pillen slikken en dan moet het verholpen zijn. Ze vertelde me dat het heel lastig was om goed over te brengen dat mensen dagelijks medicijnen moeten nemen en dat hun klachten dan verholpen zijn. Die dag heb ik de hele ochtend wederom gazen gemaakt. Vrijdagmiddag was er een medical outreach wederom met dokter Kwai, dus ik keek er niet heel erg naar uit. We moesten om 2 uur verzamelen, maar dokter Kwai was wat verlaat, dus we moesten nog even wachten. Uiteindelijk heeft dit een uur geduurd. We gingen opweg naar een weeshuis in een buitenwijk van Arusha. De bedoeling was dat alle kinderen langs kwamen bij dokter Kwai en dat hij hen onderzocht afhankelijk van hun kwaal kregen ze medicijnen van ons en eventueel werden ze doorverwezen naar het ziekenhuis. Omdat ik een qualified nurse ben, mocht ik van dokter Kwai de medicijnen uitdelen, dus ik had zowaar een echte taak. Er was een meisje dat dacht dat de stethoscoop haar pijn zou doen, dus op het moment dat dokter Kwai naar haar longen wilde luisteren begon ze te huilen en liep ze weg, uiteindelijk nadat ze de stethoscoop had vast gehouden mocht hij haar onderzoeken. Vandaag heb ik weer alleen maar gazen gemaakt, de nurses willen allemaal dat ik het doe, omdat ik het zo mooi doe. Heb ik blijkbaar toch een talent ontwikkeld hier en draag ik echt wat bij hier. Al met al had ik dus erg weinig te doen en daar baalde ik best wel van. Morgen starten de KNO artsen met opereren. Dinsdag, woensdag en donderdag staat al volgepland met operaties, dus ik krijg weer wat te zien deze dagen gelukkig.

Ik ben jullie het verhaal over mijn doodsangsten nog verschuldigd: Vorige week maandag ging ik mee Shirima (de hostfather) ophalen van Arusha airport, want hij was voor zijn werk een paar dagen in Kigoma geweest. Mama Ima (hostmother) reed en haar moeder, en het jongste zoontje Edgar waren ook mee. De zandwegen lopen hier in een soort van heuvel en aan beide kanten van de weg zitten diepe geulen gevolgd door weer een grote heuvel. Op de een of andere manier raakte mama Ima de macht over het stuur kwijt en belande we in de linker geul vervolgens trok ze zo hard aan het stuur dat we over de weg heen vlogen de andere geul in en we eindigde op de heuvel naast de weg, levend, ongedeerd, alleen de koplamp was wat beschadigd. Het ging allemaal heel snel en ik had het pas laat door alleen de ramen waren open en Edgar zat op mijn schoot en die vloog bijna het raam uit door de snelheid. Daarna heeft mama Ima heel langzaam naar het vliegveld gereden ook over de geasfalteerde wegen, want ze was duidelijk aangedaan en geschrokken door het incident. Op de terugweg vond Shirima dat mama Ima te langzaam reed en hebben ze gewisseld en reed Shirima ons zonder problemen weer naar huis. Het tweede moment dat ik doodsbang was, was toen ik midden in de nacht wakker werd en ik hoorde een heel raar, irriterend, constant aanwezig geluid wat ik nog niet eerder had gehoord en wat ik ook niet kon verklaren. Het leek wel iets computerachtigs, omdat ik nogal slaperig was had ik het idee dat we gebrainwashed werden en ik kon maar niet bedenken waar het geluid vandaan kwam. Ik was zo bang dat ik mijn roommate heb wakker gemaakt en zij vond het allemaal grote onzin en zei dat het gewoon dieren waren. Ik geloofde er niks van en ben mijn bed uitgekropen en heb naar buiten gekeken, maar kon niks opvallends zien. Uiteindelijk heb ik mijn oordoppen ingedaan en geprobeerd weer verder te slapen, wat gelukkig lukte. De volgende ochtend heb ik zowel aan mama Ima als Shirima gevraagd of zij wisten wat het was, maar ze konden niks bedenken, nu hoor ik het nog steeds af en toe en ik denk dat het de krekels zijn die harder geluid gaan produceren om een of andere reden.
Ik denk dat jullie nu hard moeten lachen om mij en mijn angsten, maar het was echt doodeng, vooral omdat ik niet kon verklaren wat het was.

Ondanks dat het vrijwilligerswerk weinig voorsteld tot nu toe (hoop dat het vanaf morgen beter wordt) heb ik het hier erg naar mijn zin. In mijn vrije tijd ga ik vaak zwemmen met andere vrijwilligers. Ik ben namelijk niet de enige die ervaart dat er weinig nuttigs te doen valt hier wat betreft het vrijwilligerswerk, terwijl je dat wel verwacht. Ik hoor van heel veel mensen op verschillende plekken (weeshuizen, scholen bouwprojecten) dat er nauwelijks iets te doen is. In de weekenden is er vaak een dagtrip georganiseerd door projects abroad en zaterdagavond gaan we altijd op stap en blijf ik in de stad slapen. Afgelopen zaterdag ben ik zelfs naar de bioscoop geweest.

Het is toch weer een lang verhaal geworden, ondanks dat ik dacht dat dit niet zo zijn, omdat het een saaie week was voor mij. Ik laat snel weer wat van me horen.

Liefs Linda